Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΩΗΣ, ( ως ανέμελος συλλέκτης φωτός).


Είναι δύσκολο να μιλήσεις για ένα νέο ποιητή, για το Δημήτρη Ζώη, αυτό το φευγαλέο επισκέπτη της μνήμης. Δύσκολο, γιατί είναι νέος δημιουργός, και δυσκολότερο γιατί η δουλειά του εκτεθειμένη σήμερα κρεμάται πάνω από τα κεφάλια μας, ηρτημένη σπάθα αμείλικτης σύγκρισης λόγων και έργου και λογοκρισίας. Γι’ αυτό θαρχίσω να μιλάω πλαγίως, θα μπω έμμεσα στη δουλειά του, σαν κλέφτης….
Τον Ζώη έβλεπα εδώ και νόμιζα πάντα πως γνωριζόμαστε, μέχρι που έμαθα πως είναι ποιητής του φωτός, δημιουργός της οπτασίας. Ήταν τότε που έφερε δύο φωτογραφίες, καθώς καθόμουν « στο… κύμα», και ήταν μία εκείνου της πόλης μας αδικοχαμένου στοχαστή, του Γιώργου Τσαγκάρη, που έφυγε γρήγορα όταν δεν έπρεπε.
Έτσι έμαθα για το Ζώη και τη δουλειά του, και το φως που αιχμαλώτιζε κάτω από τα πρόσωπα, και κείνες τις λιθομένες στιγμές που συλλάμβανε με το φακό του. Γιατί η φωτογραφίες του Ζώη, όταν δεν είναι πορτρέτα είναι απολιθώματα μνήμης, έτσι όπως καθηλώνουν το χρόνο πάνω στα αντικείμενα, όπως συλλαμβάνουν την αίσθηση της «τελευταίας στιγμής», όπως βουτάνε μέσα σε κείνο το πηχτό φως στο μουράγιο με τον ουρανό να υγροποιείται πάνω και μέσα στα σχήματα, και τα ποδήλατα σαν τελική πράξη στο δράμα της αναμονής που επαναλαμβάνεται.
Γιατί δύο είναι τα χαρακτηριστικά στις φωτογραφίες του Ζώη. Πρώτα το φως, αυτό το υγρό φως που σακατεύει τα σχήματα και στρεβλώνει τις ευθείες, αυτό το υγρό πηχτό ημίφως που βγαίνει μέσα από τα πρόσωπα και τα τοπία, και μετά ο χρόνος νεκρός εντοπίζονται μέσα στο λυκόφως μιας παγωμένης κίνησης, σ’ ένα σκληρό χαμόγελο βρέφους, στην άδολη ανάταση του λαιμού της κοπέλας, στα πρόσωπα των παιδιών, στο μισό πέταγμα των γλάρων πάνω στην ήρεμη θάλασσα.
Γι’ αυτό σας λέω, μη το ξεχνάτε, η φωτογραφίες του Ζώη, ποίηση είναι , μια πράξη μαγική. Μπορεί να πει κανείς ο πιο τρυφερός τρόπος είναι να προφέρεις ένα όνομα, όταν φτιάχνει πορτραίτα. Ο ποιό αγαπησιάρικος τρόπος είναι να μιλήσεις για το τόπο σου, όταν κάνει τοπία ή αποθανατίζει ακίνητες ώρες στο λιμάνι της πόλης. Για μένα, οι φωτογραφίες του Ζώη, πάσχουν από μια ατέλειωτη τρυφερότητα, σε σχέση με τα πρόσωπα. Είναι βαθιά ερωτικές με το φως που ανάγλυφο, βρεγμένο μεσοφόρι λες, είναι τυλιγμένο ολόγυρα στα σώματα των σχημάτων που αγγίζει με το φακό του.
Αυτές είναι οι φωτογραφίες του Ζωή, τρυφερές, τυλιγμένες ερωτικά, γύρω από όσα τοπία, πρόσωπα, και σχήματα θέλησε να αγγίξει. Καληνύχτα Σας.

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

μεταεπετειακό


« Μνήμες απ’ τα γεγονότα΄
…………………………..
η σημαία που κράταγες
τώρα τσαλακωμένη, δίχως κοντάρι,
πλάι σε δακρυγόνο και μια χούφτα κάλυκες…
λίγες ποδοπατημένες προκηρύξεις ,
άλλες στο πολύγραφο κι άλλες στο χέρι…
ένα χαρτί για προσωπική υπόθεση από την ασφάλεια…
οι τραμπούκοι που σε προκαλούσαν
όταν φύλαγες σκοπιά στη καγκελόπορτα,
Το ασθενοφόρο που του άνοιγες δρόμο
και ξαφνικά μοίρασε δακρυγόνα,
η πίκρα της μοναξιά του ανένταχτου,
Το τανκ από πίσω σου στην Αλεξάνδρας,
Ο ύπνος –ξενύχτι δίπλα στο πιάνο
Στην αίθουσα τελετών
Λεμόνια και βαζελίνη από τα μπαλκόνια,
Οδόφραγμα, φωτιές…
Η κυρία που φώναζε από πάνω:
«Αλήτες, δεν θα μας αφήσετε να κοιμηθούμε ;»
κοιμήσου έλληνα…».

Ποίημα του Πάνου Κοσμόπουλου, ταξιδιώτη χωρίς αποσκευές, γεννηθέντα στη Θεσσαλονίκη το 1950, αναδημοσιεύεται μετά το ανούσιο πανηγύρι που ετοίμασαν, μήπως κρατήσουμε κάτι από τη μνήμη του Νοέμβρη ….

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Προεκλογικές παροχές


Με την ίδια ευκολία που σε αυτό το τόπο ανεγείρονται βίλες και χαράσσονται ονόματα σε αυλόπορτες με ασημένια εξώφυλλα, με την ίδια ευκολία εξαγγέλλονται παροχές και ελεημοσύνες, λίγο πριν τις εκλογές, και είναι πράγματι εκπληκτικό το πώς, μπροστά στην εκλογική αναμέτρηση, μπορεί μια κομματική μηχανή να χρησιμοποιήσει τους μηχανισμούς που διαθέτει για να εξαφανίσει το φόβο της κρίσης και το πανικό της πτώχευσης, εξαγοράζοντας την ανάγκη από τμήματα του κοινωνικού συνόλου. Είναι μάλιστα αξιοπερίεργο το πως μπορεί να εξαφανιστεί η πίεση που άσκησαν αδίσταχτοι φοροεισπράχτορες πάνω σε εργαζόμενους και συνταξιούχους, και καταντά τέλος τραγωδία η συνείδηση σε τι βαθμό εξαθλίωσης και ανάγκης έχουν φτάσει ελεύθεροι πολίτες όταν φτάνουν στην απόγνωση να επιλέγουν ανάμεσα στις ίδιες "οικογένειες" που εναλλάσσονται στη κρατική εξουσία. Όλα αυτά γράφω σαν μια σημείωση ότι πρέπει επιτέλους να αναλογιστούμε το πώς μεταβάλλονται λειτουργήματα της Δημοκρατίας, όπως η εκλογική διαδικασία, από σεμνές τελετές σε προκλητικά πανηγύρια προεκλογικών παροχών και κοινωνικής δωροδοκίας με αντάλλαγμα τη ψήφο…

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ

Το πείραμα του Παβλώφ και η εφαρμογή του πάνω στους πολίτες δημιούργησε αυτή τη παθητική κατάσταση της "μουδιασμένης Συνείδησης", έφερε αυτή τη φοβία μήπως και αποκαλυφθεί η ύπαρξή μας, γέννησε αυτή τη ντροπή που μας βαραίνει γιατί αφήσαμε να σκλαβοποιηθεί η κοινωνία μας από αγύρτες, νταβατζήδες και ένστολους διακονιαρέους. Σαν τα σκυλιά δεν αντιδρούμε πια σε τίποτα και ο « μεγάλος Αδελφός» χειρίζεται τη συλλογική συνείδηση και ελέγχει την ατομική και κοινωνική ελευθερία έκφρασης. Το « τεκμήριο αθωότητας» πέρασε σε χέρια εισαγγελέων και πρέπει ν’ αποδείξουμε την αθωότητα των ονείρων μας, πριν οδηγηθούμε στο συλλογικό φοβισμό των μεγάλων μεγάρων της παρακμής των θεσμών και των νόμων. Τα βήματα του "Μεγάλου αδελφού" ακούγονται σιμά στο κατώφλι μας… φυλαχτείτε …

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

ΚΑΤΑΝΤΙΑ


Ζούμε χρόνια παρακμής της πολιτικής ζωής, χρόνια ευτελισμού των πολιτικών αντιλήψεων, χρόνια που προκαλούν την νοημοσύνη των πολιτών, τη λογική και τα αισθήματά τους. Χρόνια περίεργα, που το αντιπροσωπευτικό σύστημα, το κομματικό κράτος, η κυριαρχία του κομματικού συμφέροντος, σέρνονται ξεδιάντροπα πίσω από «μίζες», λογαριασμούς παρακτίων εταιριών και καταθέσεων σε ελβετικές τράπεζες. Που ο χρηματισμός και η εξαγορά συνειδήσεων έχουν διαβρώσει σε τέτοιο βαθμό το πολιτικό σύστημα που η Βουλή εκτελεί πλέον ανακριτικό έργο υποκαθιστώντας την « ανεξάρτητη δικαιοσύνη». Που οι ίδιες πολιτικές παρατάξεις, οι ίδιοι οπαδοί, οι ίδιοι πολιτικοί, τα ίδια πρόσωπα που συμμετείχαν ή συγκάλυψαν ή ανέχτηκαν διεφθαρμένους, βουλευτές ή κυβερνητικούς παράγοντες, έχουν αναλάβει το έργο της «εξυγίανσης» αυτής της χώρας και τη τιμωρία των ενόχων. Χρόνια τόσο ύποπτα και ευτελισμένα, που τα ίδια απολιθωμένα και ξεχαρβαλωμένα οχήματα πολιτικής τέχνης , συνεχίζουν να έχουν την εξουσία και επιμένουν να μας πείθουν καθημερινά, με τηλεοπτικά ανακοινωθέντα, για τη κατάντια μας..

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Η φωτιά

«…και οι «πίνοντες» την ώρα τούτη στην Ελλάδα είναι πολλοί…» φρόνιμοι», «σοφοί», «φιλόδοξοι», παράφρονες», «κρυπτοπαράφρονες» και χίλιοι ακόμα άλλοι, την στιγμήν αυτή μοιράζονται ο καθένας με «τρόπο» του, τις φοβερές ευθύνες για τη σωτηρία του πυρπολούμενου σπιτιού μας, κι ο καθένας τους «καλή τη πίστει» προσκομίζει το μικρό του ή το μεγάλο ξύλο για να ανάψει περισσότερο η φωτιά…», Σικελιανός , «Μισή ώρα περισυλλογής».

Εγώ τι να πω; Μόνο πως η φωτιά θα κάψει το λαουτζίκο, τους φτωχούς και αδύναμους. Γιατί ποιος τολμάει να μπει μέσα σε τράπεζες και χαλυβουργεία, ποιος μπορεί να ελέγξει τους εμπόρους όπλων και λαθρεμπόρους καυσίμων, ποιος θα συλλάβει τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος; Ποιος μπορεί να σταματήσει αυτό πρόστυχο ξεφάντωμα της διαφθοράς ;